Sunday, December 22, 2019



Begrabt mich, wenn der rote Sonnenuntergang verblasst,
Wenn die sterbende Sonne
mit der traurigen Berührung
Die silbernen Gipfeln verbrennt,
Wenn das Meer und das Land in der Dunkelheit versinken...

Begrabt mich, wenn die traurige  Dämmerung bricht herein,
Wenn die täglichen frohen Lärme werden still,
Wenn die Strahlen sterben, die Blumen schlummern,
Wenn der Berg und das Feld in der Dunkelheit versinken.

Besäet verblassende Blumen auf meinem Friedhof,
Damit sie friedlich und leise sterben;
Begrabt mich ohne zu weinen, begrabt mich ohne Worte:
Nur Stille, Stille, Stille unendliche...

Wahan Terjan, 1905


Minas Awetisjan "Die Nacht", 1973




Monday, December 16, 2019

Ես չափազանց մենակ եմ աշխարհում

Ես չափազանց մենակ եմ աշխարհում,
բայց դեռ բավարար մենակ չեմ
ամեն ժամի մաքրագործվելու համար:
Ես չափազանց մանր եմ երկրի վրա,
բայց դեռ բավարար փոքր չեմ
կանգնելու համար քո առջև
որպես մութ ու խոհուն մի բան:
Ես ուզում եմ իմ կամքը և ուզում եմ  ուղեկցի այն
գործողության ճամփաներին,
և ուզում եմ այս լուռ, տատանվող ժամանակներում
երբ ինչ-որ բան մոտենում է,
լինել նրանց հետ, ովքեր իմաստուն են,
կամ լինել մենակ:
ես ուզում եմ միշտ հայելել քեզ քո ամբողջ գոյությամբ
և ուզում եմ երբեք չլինել կույր կամ չափազանց ծեր
կրելու համար քո ծանր պատկերը,որ չի տեղայնանում:
Ես ուզում եմ աճեցնել ինձ:
Ես չեմ ուզում որևէ տեղ կորացած մնալ,
որովհետև որտեղ որ կորանամ, կստեմ:
Եվ ես ուզում եմ զգայությանս հավաստիությունը քո առաջ:
Ես ուզում եմ նկարագրել ինձ ինչպես պատկերի,
որին նայել եմ երկար ու մոտից,
ինչպես բառի, որ հասկացել եմ,
ինչպես իմ սովորական սափորին ջրի,
ինչպես երեսին իմ մոր,
ինչպես նավի, որ տարել է ինձ
ամենամահացու փոթորկի միջով:

Ռայներ Մարիա Ռիլկե
թարգմ. գերմ. Հոնէ


լուսանկարը՝ Սամվել Վանյանի



Լռություն

Լսու՞մ ես, Geliebte, ես բարձրացնում եմ
ձեռքերս-
մենության ի՞նչ նշաններ թույլ կտան քեզ չլինել լսելի իրերի համար։
Լսու՞մ ես, Geliebte, ես փակում եմ կոպերս,
և անգամ դա է աղմուկ առ քեզ։
Լսու՞մ ես, Geliebte, բարձրացնում եմ կոպերս կրկին...
... բայց ինչու դու այստեղ չես
Իմ ամենանվազ շարժման տպավորությունը մնում է տեսանելի մետաքսե լռությանը։
Անխորտակելի փոքր հուզումը ճնշում է ինքն իրեն հեռավորության լարված շղարշի մեջ։
Իմ շնչից աստղեր են ելնում ու անկանում։
Բույրերը գալիս են շուրթերս խմելու,
ու ես ճանաչում եմ դաստակները հեռու հրեշտակի։
Դու միակն ես, ում մասին խորհում եմ ես.
չեմ տեսնում ես քեզ։

Ռայներ Մարիա Ռիլկե
Թարգմ. գերմ. Հոնէ
Մարտիրոս Սարյան, «Վիթերը ծառի մոտ», 1907